Het wad is steeds weer anders

Vrijdagmorgen zijn we gezamenlijk naar Holwerd vertrokken. We zullen de oversteek naar Ameland gaan maken en een nachtje daar blijven. Net voor Holwerd slaan we het industrieterrein op om daar onze bagage naar Ridder en de Vries te brengen. Voor een luttel bedrag nemen ze het mee en leveren het op de camping af. Kijk dat is nog eens klasse. Als we op de parkeerplaats komen nemen we een koffie. Niet wetende dat de Wadlooporganisatie ons niet zonder koffie het wad op stuurt.  De zon komt net boven de horizon en geeft het wad een gouden glans.

Even later betalen we voor een goede begeleiding en een kaartje voor de boot. Het eerste stukje is echt glijen. Oppassen dat je niet onderuit gaat. Al gauw staan we in een veldje met zeekraal stil. De enige groente die in zout water groeit. Een van de gidsen verteld er over. Dan gaan we weer door. Stevig doorlopen terwijl het slik aan je voeten "trekt".

Regelmatig staan we even stil om de afstand tussen de groep voor ons weer wat groter te maken. We begrijpen de opmerking dat het wad steeds veranderd. Het is een heel verschil met de tocht die we in 2007 liepen. We moeten nu vaker een geul oversteken. We lopen samen met een groep van de gemeente Groningen en een vrouw die vanuit Canada een rondreis maakt en net een paar dagen in Nederland is. Een van de gidsen is een collega van mij uit Groningen. 

Na dik twee uur komt het eiland steeds meer in beeld. We lopen om goed kwart over elf bij de Oerdduin het land op.

Nu moeten we nog terug naar het 't Koaikers Huus waar onze fietsen staan. Een blik op de kaart geeft aan dat de weg via het schelpenpad nogal om is de we volgen de weg door de natuur. Een prachtig ruig stukje Ameland waarbij we regelmatig over een slenk moet springen. Het is raar dat we nu zo anders lopen dan op het wad. We proberen de natte plekken en het slik te mijden terwijl we daar een tijdje terug heerlijk doorheen banjerden. Dus als het dan fout gaat . . . . is er geen man over boord.

 Als we bij de Oerdersloot komen blijkt die toch te breed en te diep te zijn om zo over te steken. We volgen hem landinwaards en nemen een deel van het fietspad. Daarna steken we de Zoute Weide over richting de Kooiduinen. Daarachter ligt 't Koaikers Huus en de Kooiplaats waar we onze onderdanen kunnen boenen. Vanuit de verte zien we de fietsen al staan. Als we er zijn blijken ze op slot te staan. Onder de snelbinder een enveloppe met onze naam en daarin de sleutels. 

Als we weer toonbaar zijn gaat het richting de camping. Omdat de receptie nog niet open is moeten we even wachten. Terwijl we daar zitten komt het busje met onze bagage. Even daarna zwaait de deur voor ons open en worden we welkom geheten. Waar we staan maakt niet zoveel uit. De bagage in twee karren en wij naar veld Z. We kijken, keuren en kiezen. Dan worden de tentzakken leeggegooid en kan de opbouw beginnen. Het is nog steeds droog dus dat is treffen. Als beide tenten staan klinkt er een luide lach uit het kleine tentje . . . . De ingang van de binnentent zit aan de achterkant. In alle haast om voor de regen klaar te zijn is er slechts een klein detail over het hoofd gezien. Onder het genot van een kopje soep - het is inmiddels 4 uur geweest - houden we eerst eens krijgsraad. Het besluit valt om vroeg te gaan eten en morgen het weer af te wachten en als het regen blijft de boot van half een. Maar eerst moeten we de boodschappen nog halen. Ontbijt voor morgenvroeg, de lunch en vooral de borrel. Een heerlijk tochtje naar het dorp en dan denken dat we tussendoor naar de camping terug kunnen, niet echt dus. Na het boodschappen gaan naar de strandovergang om aan zee te kijken. Het strandpaviljoen lonkt ons toe en we gaan daar naar binnen om wat te eten. Inmiddels regent het lekker door. Na het toetje bestellen we een pak kaarten en spelen tot een uur of acht, we bestellen een kop koffie en gaan daarna terug naar de camping. Binnen in de voortent ontsteken we de gaslamp en borrelen nog even na. Vroeg de slaapzak in want we hebben er inmiddels wel een stevige dag opzitten.

De wekker gaat alweer vroeg af want om 10 uur moet alles klaar staan bij de receptie van de camping. De bagage wordt dan door de fietsverhuurder gehaald en die brengt het voor ons naar de boot. Het blijft regenen en als je af en toe het idee hebt dat het droog is duren die moment maar erg kort. Als we de tenten ingepakt hebben gaan we richting receptie. Als de bagage opgehaald is gaan wij richting Nes om daar eerst maar eens koffie te drinken. We doden daarna onze tijd nog even in wat winkeltjes en fietsen richting de boot. We leveren de fietsen in en krijgen om de bagage naar de boot te brengen een bolderkar mee die we daarna weer terugbrengen. Na een half uurtje extra wachten op de boot varen we terug naar Holwerd. Ondanks het tegenvallende weer van zaterdag hebben we ons prima vermaakt.

Duinen, strand en stad

2 dagen genieten…….

    In het teken van wind en water
    Van vriendschap en vrolijkheid.
    Van vrede en vrijheid.
    Van natuur en cultuur.

Na veel heen en weer gemail en het uitwisselen van ideeën is het eindelijk zover. Naast onze organisator natuurlijk, Erik, was ook Wieger er maar druk mee. Moet hij juist op het laatste moment besluiten niet mee te gaan….. Zijn rug wilde niet. Steeds merken we later op.. nee we zijn niet compleet. Geluk bij een ongeluk, we kunnen nu wel met één auto.
Om 7.00 vertrekken we vanaf Erik’s huis naar Zandvoort. Na een tussenstop in Harderwijk, om even de laptop van Henk z’n werk op te pikken, komen we op de eindbestemming aan. Het appartementencomplex/hotel is vooral groot, maar de locatie is geweldig en onze kamers super! Zeven hoog, met uitzicht over zee, boulevard en dorp.
Vlug de wandelschoenen aan en op naar de Amsterdamse waterleiding duinen. Het park binnen en daarna een kaartje kopen. In die volgorde!!!!! Gelukkig werden we snel gecontroleerd zodat we, ook gevoelsmatig, niet voor niets een kaartje hadden gekocht.  Op zoek naar wild. Langs waterlopen, kanaaltjes, slootjes en over bruggetjes, dammen en mooie wandelpaadjes, komen we eerst bij een prachtig meer met kolonies Aalscholvers. Het ziet er zwart van! “Het lijkt wel een meer op de savanne ergens in Afrika”, verzucht Henk. Prachtig! Maar nu de Damherten nog. We hebben wel een surrogaat exemplaar op de foto kunnen zetten, maar nog geen echte, terwijl er toch enorm veel moeten zitten.

Ondertussen houden we Wieger op de hoogte van ons wel en wee via mail, sms’jes en foto’s en hij op zijn beurt houdt het thuisfront op de hoogte.

Terwijl we schuilen voor een buitje, zien we plotseling de eerste herten. Later zullen nog een aantal ontmoetingen volgen.
Ook op verboden terrein, naar later bleek. Weer controle! Gelukkig weet Erik op een tactische manier de boosheid van de parkwachter in de kiem te smoren. De harde wind trotserend, komen we langs het strand weer aan bij ons huis. Moe maar voldaan!

Nu boodschappen doen bij de Super om de hoek, voor de kookploeg (nu alleen Henk) en hapjes voor de lange avond. Een ontdekking die we deden was om geen eten met een lege maag te kopen! Na een heerlijke Mie-maaltijd met heel veel kip en saté, vliegeren!!!
Dus niet…. Bij de eerste de beste poging, knapten de lijnen als luciferhoutjes, zeg maar. Henk en Herman als wilden achter de vlieger aan, die gelukkig ergens achter bleef haken. De tweede ontdekking van die avond was dat Ferdy een meester is in het ontwarren van knopen. Dan maar even lekker uitwaaien en een rondje Zandvoort maken. Zo kon het eten ook lekker zakken…
’s Avonds onder het genot van hapjes en drankjes pfffffff…… een wedstrijd van het EK kijken. Helaas was Nederland al uitgespeeld. Lekker douchen en tot in de kleine uurtjes eenentwintigen met spelregels naar wens.
De volgende morgen is de ontbijtploeg al vroeg  uit de veren om inkopen te doen voor een heerlijk,
stevig, en Engels tintje. Zo staat er o.a. bacon en scrambled eggs op tafel. Nog even het appartement   netjes aan kant maken en weer in de auto.
We gaan nu naar de erebegraafplaats Bloemendaal, waar 372 verzetsstrijders begraven liggen, die in de tweede wereldoorlog, op verschillende plaatsen in de duinen, door de bezetter gedood zijn. Daar liggen, Johannes Post, zijn broer Marinus en Hannie Schaft - het meisje met het rode haar, om maar een paar bekende namen te noemen. Indrukwekkend! We vroegen we ons af hoe het zou zijn als we nu in dezelfde situatie verkeerden. Zouden wij er deze offers voor over hebben?

Nu op weg naar Haarlem. We rijden via Aerdenhout. Zo wat een kastelen van huizen en wat een prachtige omgeving! Je hebt totaal niet het idee in de Randstad te zitten en volgens Erik is het er  's avonds zo donker, dat je er prima  kunt verdwalen. Vervolgens komen we in de prachtige stad Haarlem. We lopen door leuke winkelstraten en slenteren even rond op de markt. Wat een verschil met de markt bij ons in het dorp! We besluiten neer te strijken op het dakterras van de V&D en bestellen wat te eten en te drinken. Grandioos, wat een uitzicht op de stad en wat kun je er heerlijk zitten. Daarna de St. Bavo bekijken met z'n wereldberoemde Müller orgel. In de kerk wordt ook nog wat aandacht besteed aan Antony Fokker, die met zijn ''Spin'' een rondje boven de kerk vloog.’
Op de terugweg naar de auto, kopen we een kistje met heerlijk sigaren voor pa Zielman in een prachtig antiek sigarenwinkeltje, gerund door twee enthousiaste verkopers.

Via een tussenstop op Schiphol (wat een bedrijf en wat een strak vliegschema) komen we aan in Dalfsen, bij de plaatselijke snackbar, waar Wieger ons al zit op te wachten. Hier sluiten we de Super 2-daagse af met een lekkere vette hap!

Gelopen 22 en 23 juni 2012, verslag Karel.

In een blauwe streep....

Kanoën in de Weerribben

Gisteren hebben we geweldig geluk gehad met het weer. Hoe zou het vandaag gaan? Omdat ons eindpunt op dezelfde plek ligt al ons vertrekpunt van vandaag hebben we in twee tenten de nacht doorgebracht. De regen kwam met bakken naar beneden. Als we aan het water staan te wachten op de beheerder vliegt er, in één blauwe streep, een ijsvogel langs. Als we even later de kano's hebben worden ze te water gelaten en steken we van wal.


Het is eerst wel even wennen. Het lijkt een niet bepaald stabiele onderneming. We hebben al gauw de slag te pakken en peddelen naar de Weerribben. Langs de molens en voorbij het huisje gaan we de smalle sloten in die in het natuurgebied liggen.


We varen tussen moerasbossen door, langs hooilanden en rietlanden. Geregeld passeren we parkeerplaatsen. Na een uurtje peddelen stoppen we om even de benen te strekken en een broodje te eten. We zijn goed en welk aan land en krijgen dan al gauw bezoek van wat bedelaars. Dat ze wel gewend zijn aan de mensen blijkt wel dat ze uit de hand eten.


Nadat we de kaarten nog eens bekeken hebben varen we weer verder. We gaan richting het bezoekerscentrum. Als we daar zijn kunnen we voor het gebouw de kano's vastleggen. Binnen treffen we in een vitrine een opgezette ijsvogel en een geprepareerde ringslang, jawel de slang van gisteren! We volgen de gangetjes tussen de schermen van wilgentenen en lichten we ons zelf voor over de Weerribben. In het bezoekerscentrum staat o.a. een ingericht vervenershuisje. Na een kopje koffie gaan we verder. Als we op een gegeven moment voor de wind waren zetten we er een "zeiltje" bij.


Voor de regen hebben we ze niet nodig. Naast de gele plomp en de waterlelie komen we regelmatig wortelstokken tegen. Het bewijs dat er muskusratten leven, het dier leeft voornamelijk van planten.


Al peddelend varen we Kalenberg binnen. Na een korte pauze onder een prive afdak (werd ons vriendelijk verteld) zijn we binnendoor richting de camping gevaren. We moeten nog een eindje over het hoofdwater en dan zijn we weer bij ons startpunt, camping De Turftente. Achter ons een prachtige route door een uniek stukje Nederland.